LIGCONCERTEN IN DE KOEPELGEVANGENIS:

WC IN CEL 15

Door Remco Kock | Gepubliceerd in de Gelderlander en het AD

„Het is vrije lig, maar hoge luchtbedden liever aan de rand.”

Zaterdag waren er drie ligconcerten in de Arnhemse Koepelgevangenis.

„Ik heb ook weleens mensen met een flamingo gezien”, zegt Jaap van Andel. „Opblaasbare flamingo’s, waar je het zwembad mee ingaat. Bij ons gingen ze erop liggen. Wat je liever niet hebt: fatboys. Daar zitten korrels in. Die maken krakende geluiden.”

Zaterdagmiddag. De Arnhemse Koepelgevangenis stroomt vol met mensen die hun matje of luchtbed op de vloer leggen, om zich klaar te maken voor een ligconcert. „Het is vrije lig”, zegt organisator Van Andel tegen een meisje. „Als je een hoog luchtbed hebt, kun je beter een plekje aan de rand kiezen, anders hebben anderen minder zicht.”

Sterrenhemel

Een mevrouw vraagt of er iets mis is met de techniek. Ze hoort een raar piepje. „Dat is een elektrische pomp, mevrouw, voor een luchtbed. Die stopt zo”, belooft Van Andel. Een minuut later loopt hij naar een meisje om het fotoapparaat uit te leggen. „Het (s)napshot. Nap: slapen in het Engels. Ik houd van woordgrappen.”

Van Andel wijst naar het midden, waar een vleugel en cello klaarstaan, omringd door lampen in de vorm van sterren. „Als je ligt kun je naar de sterrenhemel kijken. De muzikanten, Bernd en Thomas, zijn ook sterren.”

Het is iets voor vijf als alle matjes zijn uitgerold en alle luchtbedden opgepompt. Sommige stelletjes liggen samen onder de dekens. Van Andel pakt de microfoon en brieft instructies. „Bewaar je applaus voor na afloop. En als je naar de wc moet: dat kan in cel 15, 16, 20, 21 en 22. De deur is zwaar, doe ’m vanwege het geluid langzaam dicht.”

Dan is het aan pianist Bernd van den Bos en cellist Thomas van Geelen, die voor het middagconcert filmmuziek spelen, te beginnen met de soundtrack van Mission Impossible.

Steeds meer horizontaal

In de openingsminuten zit veel publiek nog rechtop, te filmen, maar hoe langer het concert duurt, hoe meer mensen horizontaal gaan. Sommigen met de ogen dicht, ogenschijnlijk slapend (maar niet snurkend). Twee meisjes lezen een boek. Een vrouw beweegt ritmisch met haar wijsvinger, alsof ze Van den Bos en Van Geelen dirigeert.

Na zeventig minuten eindigt het concert zoals het begon: met de Mission Impossible-tune. Als die gespeeld is krijgen Van den Bos en Van Geelen een liggende ovatie, al zijn er ook mensen die gaan staan.

„Dit is ons derde ligconcert”, zegt de nog ‘naliggende’ Paul Vermeulen uit Culemborg, die samen is met zijn partner, Suzanne Beek. „We zijn ook bij een ligconcert geweest in het gebouw van Radio Kootwijk. Dat was even schrikken toen er een luchtbed ontplofte.”

„Je wordt meegenomen door de muziek”, vindt Beek. „En het is leuk dat mensen zich vooraf installeren, met een matje en luchtbed. We gaan ook naar klassieke concerten, maar daar is het publiek meestal 50-plus. Hier heb je alle leeftijden. Het is ook fijn dat je lekker tegen elkaar aan kan liggen.”

Muziek centraal

Ook voor de muzikanten blijft het, hoewel ze vaker een ligconcert geven, een bijzondere ervaring. „De muziek staat nog meer centraal. Doordat bijna iedereen ligt heb je geen oogcontact met het publiek”, zegt cellist Van Geelen.

Deze zaterdag zijn er drie (van elkaar verschillende) concerten. Pianist Van den Bos doet de avondsessie solo. „Drie concerten op een dag is veel”, zegt hij. „Maar organisator Jaap legt me flink in de watten.”

Jaap van Andel vertelt dat er een luchtbed lek is gegaan door een stukje glas. „Straks is er ook glas, muziek van Philip Glass”, zegt Van den Bos. Van Andel: „Bernd houdt ook van woordgrappen.”